Dziedziniec

Siedziała przed domem otulona ciepłym, puchowym płaszczem. Jej twarz zwrócona była na zamarznięty staw, biały śnieg wokoło - pamiętała jeszcze jego wygląd. Z jej ust wydobywały się lekkie obłoki pary. Było tu tak pięknie.. znaczy się, tak cicho. Czasem pragnęła, by było tak cały czas. No ale znając życie Mortis zaraz wróci z kaczkami i bagietkami i koniec tego dobrego.
Martwiło ją, że lata mijały tak szybko, a ona powoli traciła pamięć o wyglądzie niektórych rzeczy. Wstała. Mogła się tu swobodnie poruszać, bo pamiętała to miejsce. Ale rzadko opuszczała dom. Jak bowiem mogłaby się odnaleźć bez korzystania ze wzroku na tym wielkim świecie?